In gesprek met Luna

"Ze leren je zoveel over jezelf en hoe je omgaat met bijzondere situaties"

Je volgt de studie psychologie, waarom ben je dit gaan studeren?

"Ik heb altijd een grote interesse gehad in mensen en hun gedrag. Dat begon al op jonge leeftijd. Tijdens mijn bachelor psychologie raakte ik gefascineerd door de diagnostische testjes die we deden en hoe die een inkijkje geven in iemands innerlijke wereld. Deze fascinatie leidde me uiteindelijk naar de klinische neuropsychologie, waar het draait om onderzoek en het stellen van diagnoses. Ik vind het geweldig om door middel van tests en onderzoeken meer inzicht te krijgen in hoe mensen functioneren, zowel op cognitief als emotioneel vlak."

Je zocht praktijkervaring, waarom?

"Hoewel de theoretische kennis die ik tijdens mijn opleiding opdoe essentieel is, vond ik het belangrijk om die kennis in de praktijk te brengen. Theorie is nuttig, maar je leert pas echt wanneer je de kans krijgt om die kennis toe te passen. Ik wilde met eigen ogen zien en ervaren hoe het is om met een diverse doelgroep te werken. Praktijkervaring biedt een goede aanvulling op wat ik in de collegebanken leer en bereid me voor op de uitdagingen die ik in mijn toekomstige carrière zal tegenkomen."

Je werkt nu bij het Novalishuis. Kun je me meenemen in het werk dat je daar doet?

"Bij het Novalishuis werk ik met zeven bewoners die fysiek veel zelf kunnen, maar sociaal-emotioneel op een heel laag niveau functioneren. Het is onze taak als begeleiding om structuur aan hun dag te bieden en ervoor te zorgen dat ze niet worden blootgesteld aan onnodige prikkels. We helpen ze met dagelijkse activiteiten zoals koffie drinken, wandelen en persoonlijke verzorging. Maar het gaat verder dan dat. We zijn constant bezig met het observeren van hun gedrag, het inschatten van hun behoeften en het bieden van emotionele steun of ontspanning. De bewoners hebben behoefte aan een duidelijke dagplanning. Dit betekent dat ze voorspelbaarheid en structuur nodig hebben om zich veilig en rustig te voelen. Als ze bijvoorbeeld gewend zijn om om vier uur 's middags koffie te drinken, zullen ze al om half vier beginnen met vragen wat de planning is. Als je dan geen duidelijk antwoord hebt, kunnen ze onrustig of overstuur raken."

Wat maakt het werk zo leuk en wat zijn de uitdagingen die je tegenkomt?

"Het meest bijzondere aan dit werk is de band die je opbouwt met de bewoners. In het begin zijn ze vaak terughoudend, maar na verloop van tijd zie je ze openbloeien en vertrouwen opbouwen. Als ze je eenmaal kennen en vertrouwen, komen ze naar je toe met vragen of willen ze activiteiten met je ondernemen. Die momenten zijn goud waard. Maar er zijn ook genoeg uitdagingen. De grootste uitdaging is het omgaan met escalaties. Sommige bewoners kunnen onverwachts reageren, wat voor ons betekent dat we snel moeten inschatten wat de oorzaak is en hoe we de situatie kunnen de-escaleren. Dit werk vergt veel geduld, inzicht in hun behoeften en gedrag, en een groot vermogen om rustig te blijven in stressvolle situaties."

En merk je dat kennis uit je studie van pas komt in dit werk?

"Absoluut! Mijn studie psychologie helpt me enorm in dit werk. Vooral kennis uit de ontwikkelingspsychologie en neuropsychologie is heel erg fijn. Ik herken vaak de fases uit Piaget's ontwikkelingsstadia en begrijp hierdoor beter wat ik kan verwachten van de bewoners en hoe ik het beste op hun gedrag kan reageren. Deze kennis helpt me bijvoorbeeld bij het inschatten van hun emotionele en cognitieve niveau. Door te begrijpen in welke ontwikkelingsfase een bewoner zich bevindt, kan ik mijn benadering en ondersteuning beter afstemmen op hun behoeften. Dit maakt een wereld van verschil in hoe effectief je kunt zijn als begeleider."

Wat heb je op deze locatie in het bijzonder geleerd?

"Op deze locatie heb ik vooral geleerd om mijn eigen grenzen te herkennen en te bewaken. Vooral in stressvolle situaties, zoals escalaties, is het essentieel om soms even een stapje terug te nemen en bewoners de ruimte te geven. Daarnaast heb ik geleerd om niet alles persoonlijk op te vatten. In het begin kon ik het moeilijk vinden als bewoners mij afstoten of negatief reageerden. Ik heb nu geleerd dat dit vaak niets te maken heeft met mij persoonlijk, maar dat het hun manier is om met hun eigen emoties en angsten om te gaan. Ik ben ook beter geworden in het observeren en analyseren van gedrag. Door goed te kijken naar wat bewoners doen en hoe ze reageren, leer ik welke benaderingen wel of niet werken. Dit heeft mijn vaardigheden in gedragsanalyse en interventie versterkt, wat absoluut goede ervaring is voor mijn toekomstige carrière."

Wil je nog wat kwijt over deze locatie?

"De Raphaëlstichting biedt een de kans om met een bijzondere doelgroep te werken. Het team is enorm fijn en er is veel ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Voor iedere student die meer wil leren over menselijk gedrag en zorg, is dit een geweldige plek om praktijkervaring op te doen. Wat ik vooral waardeer aan deze locatie is de openheid en ondersteuning binnen het team. Iedere dag leer ik iets nieuws, niet alleen over de bewoners maar ook over mezelf. Dit werk houdt je scherp en blijft je uitdagen, wat het zowel moeilijk als enorm bevredigend maakt."